Hubert Antoszewski
ANTOSZEWSKI Jan Hubert (21 kwietnia 1932 Warszawa – 21 grudnia 1999 Warszawa),
aktor-lalkarz.
Był synem Józefa Antoszewskiego i Jadwigi z Kosseckich; mężem kolejno: Danuty z Kondraciuków (ślub 7 grudnia 1958 w Warszawie, rozwód w 1971), Ewy z Iglewskich (ślub 25 czerwca 1975 w Warszawie, rozwód w 1980), Marii z domu Mośko (ślub 22 czerwca 1980 w Warszawie). W 1951 zdał eksternistycznie egzamin maturalny. W 1952 został powołany do wojska, gdzie wstąpił do zespołu wojskowego teatru lalkowego.
Po zakończeniu służby w lutym 1955 zaangażował się do Teatru Lalek Baj w Warszawie i występował tu do 1959. Eksternistyczny egzamin aktorski (lalkarski) zdał w 1958. Zagrał w Baju takie role, jak: Dorżi (Aszar-Kari), Jasiek (O Jaśku złotniku i burmistrzance), Szewczyk (Szewczyk Dratewka), Pieczeniarz (Młyn w Jałbrzykowie), Kali (Staś i Nel), Kominiarczyk (Pastereczka i kominiarczyk).
Później pracował w telewizji. W ciągu 40. lat pracy wystąpił w setkach telewizyjnych widowisk lalkowych adresowanych do najmłodszej widowni. Stworzył niezapomniane postaci w audycjach, m.in. Smoka Telesfora (Pora na Telesfora, emitowana do 1978) oraz Psa Pankracego (Piątek z Pankracym, nadawana w 1978–90); obdarzał te lalki nie tylko głosem, ale też swoim temperamentem, zaangażowaniem w sprawy dziecięcej widowni. W dalszym ciągu pracował nad lalkowymi spektaklami teatralnymi, na przykład w 1973 w Białymstoku na II Ogólnopolskim Konkursie Solistów Teatru Lalek został nagrodzony za program według własnego scenariusza pod tytułem Dusza w oślej skórze. W 1988 otrzymał Nagrodę Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i TV za całokształt osiągnięć aktorskich w programach dla dzieci.
Bibliografia
Almanach 1999/2000; Waszkiel: Dzieje 1945–2000; W kręgu Baja (il.); Gaz. Wyb. 1999 nr 299, 301; Akt ślubu nr V/1262/1958, nr V/780/1975, nr 1/733/1980 oraz akt zgonu nr IV/2983/1999, Arch. USC Warszawa; Akta, ZASP.
Ikonografia
Fot. – IT Warszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.